"Луна и Зухра" - "Ай менән Зөһрә"
календарно-тематическое планирование (подготовительная группа)

Сценарий сказки «Луна и Зухра»

Ведуший: В стародавние времена жила-была девочка по имени Зухра. Росла она очень доброй, скромной и трудолюбивой.
Когда мать Зухры умерла, отец привёл в дом новую жену. Мачеха сразу невзлюбила девочку и стала изводить ее: ругала, била, поручала непосильную работу.
Однажды вечером мачеха велела Зухре наносить воды.
Мачеха - Чтоб до утра эта бочка была полна воды! Смотри у меня! Не то накажу!

Пригрозила она. А сама проткнула дно бочки.

Ведушая: Зухра всю ночь таскала воду из речки. От усталости она не могла даже шагать, тяжелое коромысло до крови натерло ее хрупкие плечи, но бочка так и не наполнилась. Упала Зухра на берегу и заплакала.
Та ночь была удивительно тихой и светлой. Не было слышно ни одного шороха, не заметно ни одного движения вокруг. Только в небе ярко светила полная луна.
Зухра подняла к небу глаза, полные слез и зарыдала:
Зухра - Ах, Луна! Только ты видишь, какие страдания выпали на мою долю!
Ведущая: Но Луна молчала. Тогда Зухра в отчаянии крикнула:
Зухра - Луна моя! Забери меня к себе! Нет у меня больше сил!
Ведущая: И озарилось всё вокруг волшебным светом. Протянула Луна на землю свои лучи и забрала к себе Зухру. С тех пор, говорят, когда в ясную ночь смотришь на полную луну, на ней можно разглядеть силуэт девочки с коромыслом.

Башҡорт халыҡ әкиәте
Ай менән Зөһрә

Борон-борон заманда Зөһрә исемле аҡыллы, уңғаң, тырыш ҡыҙ йәшәгән, ти. Ул һылыу ҡыҙ булып буй еткергән.
Әсәһе үлгәс, атаһы өйгә үгәй әсә алып ҡайтҡан. Үгәй әсә ҡыҙға көн күрһәтмәгән: ҡаҡҡан-һуҡҡан, әрләгән, көсө етмәҫтәй ауыр эштәр ҡушҡан.
Бер кис үгәй әсә Зөһрәгә һыу таширға бойорған:
- Иртәнгә саҡлы ошо сапсаҡты тултырып ҡуй! Әгәр тултырмаһаң, кәрәгенде бирермен! - тигән дә, ә үҙе сапсаҡтың төбөн тишеп ҡуйған, ти.
Зөһрә һыуҙы төнө буйы ташыған. Сапсаҡта һыу бер ҙә артмаған. Ауыр көйәнтә күтәреп, ҡулбаштары уйылған. Биле бөгөлөп төшкән. Тамам хәле бөтөп, килеп йығылған.
Ул төн бик тыныс һәм аяҙ булған. Шылт иткән тауыш та ишетелмәгән. Күк йөҙөндә бары тулған Ай ғына йөҙөп йөрөгән.
- Әй, Айғынам, исмаһам, һин белер инең, хәлемде! Ҡотолдорор инең башымды!
Ай һаман тыныс ҡала биргән. Зөһрә илап тағы ялбарған:
- Ал мине үҙеңә!
Шул саҡ Ай яҡтырып киткән. Нурын һуҙған да Зөһрәне үҙенә тартып алған. Ана шул замандан бирле Ай битендә көйәнтәле ҡыҙ баҫып тора, ти.