"Күңелдәге бушлык турында..." шигыре

 Мингатин Ленар Самат улы

Әлмәт шәһәре 17 нче автономияле урта гомуми белем бирү мәктәбенең 9 нчы сыйныфы укучысы

Күңелдәге бушлык турында...

Эх, күңелгә нидер җитми бүген.

Югыйсә бит, начар яшәмибез.

Тик, кайвакыт, үзебезне яклап,

Авыз ачып, бер сүз дәшәлмибез.

Нидер җитми, тын буыла хәтта,

Дөнья куып җыйган байлыктан.

Хәлләр белешмибез, күрешмибез,

Зарланабыз күңел тарлыктан.

Ниләр җитми китек күңелләргә?

Бүрәнәле авыл өеме?

Былбыл сайравына тиңләшерлек,

Онытылмаслык “Сарман” көеме?

Кирәк микән әллә әбекәйнең,

Мичтән чыккан кайнар икмәге?

Күз алдында, җылы бәреп торган,

Яңа сауган сөтле чиләге.

Егет булдым, сагындыра икән,

Тездән печән чапкан тугайлар.

Бабакайның чалгыларын күптән,

Чормаларга җыеп куйганнар.

Әткәй үскән таллы бишек тә юк,

“Бишек җырлары” да онытылган.

Милли бизәкләрсез татар йортын,

Аерып булмый урыс йортыннан.

Иң гаҗәбе: авыл эшсез калган

Моңсыз, телсез калган, картайган.

Ялгыз калган кура-каралтылар,

Гаҗизлектән ауган, янтайган.

Нидер җитми бу күңелгә дисәм,

Сагынам икән авылым һавасын.

Яшәсәм дә гүзәл таш калада,

Мин- тамырдан авыл баласы!