Письмо ветерану

Здравствуй, мой дорогой Назип бабай...

Я знаю, что после обращения в моём первом предложении должен стоять восклицательный знак. Однако я на этот раз поставила многоточие. Почему? К сожалению, мне не посчастливилось увидеть тебя, своего прадедушку, живым. Я тебя знаю только по рассказам своей мамы, бабушки и дедушки, по немногочисленным фотографиям. Я Сирина, дочь  твоей внучки Гульфии. Я тебя представляю мужчиной высокого роста, богатырского телосложения, с твёрдой уверенной походкой, а также справедливым, надёжным и милосердным человеком!

Мой дорогой прадед! Приближается твой самый любимый праздник- День Победы. Говорят, что ты всегда очень ждал этого праздника. Представляю, сколько воспоминаний ты восстанавливал  в этот день в своей памяти, как болела твоя душа от телесных и душевных ран. Израненный, но живой, ты вернулся в родную деревню, к любимой жене, к своим дорогим детям. Спасибо тебе за это! Благодаря тебе, твоему возвращению с войны живым я родилась на этот свет!

Дорогой прадед! Сегодня сколько людей с огромной благодарностью преклоняет колени перед вашим мужеством. Именно ваша храбрость, твёрдость вашего духа, беспредельная любовь и преданность  Родине помогли одержать победу в войне с коварным и жестоким врагом. По всему вашему боевому пути вместо разрушенных,  сожжённых дотла городов и сёл, построены современные города-красавцы, основаны новые сёла и деревни! Сколько прекрасных цветов цветут там, где шли ожесточённые бои, где вы прошли в тяжёлые годы войны! Сколько исторической памяти о ваших подвигах увековечено! Вы бессмертны! Вы живёте в наших ясных взглядах, в наших волнистых косичках, в наших счастливых улыбках! Нет смерти  тем, кто боролся ради жизни на земле. И не должно быть! Поколения сменят другие поколения. Однако ни одно из них не имеет права забывать вас, ваш подвиг.

Пусть память о войне живёт только в истории. Пусть страшная война не повторится. Нам вами, вашей памятью завещено беречь этот мир. Я знаю, он очень хрупок. Тем сильнее надо его беречь!

Назип бабам! Спи спокойно. Я, твоя кровинка, твоё продолжение на земле, обещаю быть достойной тебя. Слово даю!

Исәнме, Нәҗип бабам...

“Исәнме” дигән җөмләнең ахырына  өндәү куярга кирәклеген беләм мин. Ләкин бу юлы күп нокталар куйдым. Ни өченме? Чөнки, Нәҗип бабамны күреп үскән кызчык түгел шул мин. Мин аны әниемнең, әби-бабамның сөйләүләреннән , фото сурәтләреннән күреп кенә беләм. Мин аның оныгының кызы. Тик шуңа да карамастан, ул минем күз алдыма баһадир гәүдәле, төз-төз атлап йөрүче, туры сүзле, гадел, ышанычлы, ярдәмчел  кеше булып килеп баса!

Нәҗип бабай, озакламый синең яраткан бәйрәмең- Бөек Җиңү көне килеп җитәчәк. Син ул бәйрәмне бик ярата торган булгансың бит! Күпме хатирәләр яңарткансың син ул көнне, күпме тирән яраларың яңарып сызлаганнардыр...Син исән-имин туган авылыңа, яраткан  тормыш иптәшең, газиз балаларың янына әйләнеп кайткансың! Рәхмәт сиңа, шуның өчен! Нәкъ шул көн өчен! Син булганга, мин бар!

Кадерле бабам, минем кебек шушы зур җир шарыбызда купме сабый, күпме кеше синең кебек батырларга рәхмәт әйтеп баш иядер. Сезнең батыр, кыю, сабыр, нык булуыгыз, Ватаныбызга булган мәхәббәт һәм тугрылык - зур җиңүгә китергән дә инде! Сез үткән юлларда хәзер күпме авыл-кала төзелеп, аларда никадәр бәхетле халыклар гомер итә! Сез үткән юлларда купме матур гөлләр чәчәк ата! Сез үткән юлларда күпме истәлек-хатирәләр мәңгеләштерелгән!  Сез үлемсез! Сез безнең күз карашларыбызда, сез безнең чәч толымнарыбызда, сез безнең бәхетле елмаюларыбызда. Җир йөзендә сезнең кебек батырларга үлем дигән сүз юк. Булырга да тиеш тугел! Буын арты буын алмашса да сезнең батырлыкны онытырга бер кемнең дә хакы юк.

Бөек Ватан сугышы тарих битләрендә генә калсын. Ул көннәр беркайчан да кире әйләнеп кайтмасын. Бу теләк-сүзләр безгә, тыныч тормышта яшәүчеләргә, сездән мирас булып  калган сүзләр булсын.

Нәҗип бабам, авыр туфрагың җиңел булсын...  Без-синең дәвамчың, без-синең ышанычың. Синең батырлыктан үрнәк алып, бу тормышта чын кеше булып яшәрбез! Сүз бирәм!