Укучының иҗади эше

                                                                Гадәт

  Борын заманда бер малай яшәгән.Аңарга иптәшләре Тутый дип кушамат кушканнар.Ул кешене үчекләргә яраткан.Әнисе дә ачуланып караган,тик шул гадәтен ташламаган малай.

  Күрше әбиләре кибеттән кайтып килә икән.Таякка таянган,бераз бөкрәйгән.Сумкасы да авыр.Тутый аның кебек йөреп күрсәткән.Малайлар көлгәннәр.

  Шулай бервакыт аксак бабай бакчада йөри икән.Ул:

• Бабай кебек чатанлап күрсәтимме,Сез булдыра алмыйсыз,-дип мактанган .Нәкъ аның сыман чатанлап йөреп күрсәткән.

Менә шулай кемне чатанлап,кемне бөкрәйгән килеш,кемне авызы кыек итеп күрсәтеп,кешеләрдән көлгән  бу малай.

Моны Кояш та күзәтеп торган,Бик оялган Кояш малай өчен.Акылга утыртыйм диеп бер эшкә алынган.Чамасыз кыздырган көнне.Көчле яңгыр ява башлаган.Малай яңгырда калган.Юешләнгән.Кояш бик кыздырган.Малайның битенә тамган тамчыларны Кояш шундый итеп кыздырган,тамчының эзе калган.Кояш телгә килгән:

-Син кешеләрне үртәгәндә, мин кызардым,кыен булды миңа,-дигән.-Менә хәзер син үзеңне шулай той. Битендәге тимгелләрнең исәбе юк икән.Күпме кешене үртәгән булып чыга.

 Малай елаган.Үкенгән.Шуннан соң гына шул гадәтен ташлаган ул.

Укыганнар сабак алсын,ишетмәгәннәргә сөйләгез,дуслар!