Төрле яшь укучыларның иҗаты

Агачлар.

Утырттык без агачлар:

Имәннәр һәм усаклар.

Алар әле бик нәни,

Буйлары безгә җитми.

Ямьләнер безнең бакча,

Куаныр моңа барча.

Кошлар килеп кунарлар,

Үз җырларын сузарлар.

Үстерербез дусларны,

Кояш назлар аларны.

Яфрак ярып язларын,

Бизәр бөтен дөньяны.

Галимзянова Диляра, 9 яшь

Әтием белән бергә.

Көзнең матур көнендә

Әтием белән бергә,

Мәктәп бакчасын бизик дип,

Кошларга урын ясыйк дип,

Утырттык без агачлар –

Каен, имән, усаклар.

Әти чокыр казыды,

Әнием тирес салды,

Дусларым агач тотып,

Чокырга куя барды.

Суны сиптек мул итеп,

Туфракны тигезләттек.

Үссен нәни агачлар,

Шатлык китерсен алар!

Киямова Алия, 9 яшь.

Куян килде кунакка.

Куян килде кунакка,

Кишер бирдек без аңа.

Кишер аңа ошады,

Колакларын болгады.

Ул үзе – кызгылт-сары,

Бар аның балалары.

Көтәләр әнкәйләрен,

Сыйлар диеп үзләрен.

Павлова Ксения, 9 яшь

Кышкы әкият.

Бу хәл кышның бер кичендә булды. Өйдә мин берүзем генә идем. Тәрәзә янына килеп, урамга карап, дәү әниемне көтәргә уйладым. Карасам - тәрәзә пыяласы матур-матур рәсемнәр белән бизәлгән. Монда миңа куаклар да, агачлар да, карлы болытлар да күренде. Мин аларны рәхәтләнеп караштыргалый башладым. Озак-озак карап утырдым. Бер мәлне урманга килеп чыктым. Урманда тынлык, бар дөньяны кар баскан.

 Бу матурлыкны күзәтим дип, урман эченә кереп киттем. Урман буйлап барам, барам. Бервакыт аягыма нәрсәдер килеп бәрелгәнен сиздем. Карасам – куян. Үзе еш-еш сулый, үзе нәрсәдәндер дерелди.

• Син Кар кызымы? Миңа күчтәнәчкә кишер я булмаса кәбестә алып килдеңме?  – дип сорады.
• Юк. Мин – Эвелина, - дидем. Сиңа күчтәнәчем дә юк минем.
• Әһә. Аңлашыла. Кешеләрдә бәйрәм, тәмле сый, ә мин тагын ялгызым, тагын үземә-үзем ризык эзлим. Җитмәсә тагын, үземне я төлке, я бүре ашамакчы була. Ярар, Эвелина, икенче юлы күчтәнәч белән кил. Сау бул!
• Сау бул, Куянкай! – дидем мин дә, авыр сулап.

Мин юлымны дәвам иттем. Барам, барам, мескен куянны уйлыйм. Бер мәлне бүре килеп чыкмасынмы!

• Син монда минем дусны -  Куянны күрмәдеңме? Мин аны эзли идем.
• Юк, күрмәдем.
• Ярар. Күчтәнәч алып килдеңме соң? Син бит Кар кызы?!
• Юк шул. Күчтәнәчем дә юк, мин Кар кызы түгел шул.
• Әһе. Аңлашыла. Кешеләрдә бәйрәм, тәмле сый, ә мин тагын ялгызым, тагын үземә-үзем ризык эзлим. Җитмәсә тагын, Куян каядыр качкан. Ярар, хуш!
• Хуш, Бүрекәй!

Артыма карана-карана урман юлыннан киттем. Кар шундый күп итеп яуган, атларга хәтта авыр. Аяк асты шыгыр-шыгыр килә. Тегендә-монда карга тавышы гына ишетелә. Алда алпан-тилпән килгән Аю күренде. Үзенең авызы ачыла: йоклыйсы килә, күрәсең.

• Ярый әле сине очраттым, Кар кызы. Бәйрәмгә дип чыккан идем, өнемне югалттым бит. Булыш әле миңа.
• Кар кызы булмасам  да, Аюкай, булышырмын. Әйдә, эзлик бергәләп.

Аюның өне ерак түгел икән – тиз эзләп таптык. Эченә кердек. Аю ике тәпиен баш астына салып бөгәрләнеп ятты. Ә мин аңа “Әлли-бәлли”не җырладым. Аю тиз йоклап китте.

 Шулчакны кемдер ишеккә шакыды. Ишекне ачарга дип кузгалсам, уянып киттем. Болар бөтенесе дә төшемдә генә булган икән. Пыяла бизәкләрен карый - карый йоклап киткәнмен икән. Кызы-ы-ы-к төш! Кышкы-ы-ы әкият!

Хайруллина Эвелина, 10 яшь

Золотая рыбка

Однажды летом, взяв с собой удочки, мы с дедушкой отправились на рыбалку. Придя на место, закинули свои снасти в воду и стали ждать. Прошло немного времени, и наши поплавки вдруг «заиграли». Причём одновременно. Дедушка вытянул очень красивую, с ладонь,  рыбку - карася. А я прозевала, и мой крючок остался без улова. «Ну, ничего,- сказал дедушка. И на твоей улице будет праздник!» Сидим, ждём. Ждём 5 минут, полчаса, час…

Вдруг мой поплавок «заиграл» вновь. Я, недолго думая, потянула удочку на себя. И, о чудо! На крючке, блестя золотыми чешуйками и плавниками, висела рыбка. Но это был не карась.Я осторожно сняла её с крючка и собралась было закинуть в садок, как она заговорила человеческим голосом: «Девочка, не хочешь  по моему водному царству прогуляться? Я ведь не простая рыбка, а волшебная!» Я хотела спросить разрешения у дедушки, но вижу, что он спит с удочкой в руке. Мне не хотелось его будить и отрывать от сладкого сна, ведь я же ненадолго отлучусь. Кивнув головой, я дала согласие. Рыбка взмахнула красивым хвостиком, коснулась моей руки, и мы очутились в её царстве.

 Она повела меня знакомить со своим миром – растениями, ракушками, водорослями. Я плыла за ней, широко раскрыв глаза от удивления, так как никогда ещё не видела такой красоты. Мимо проплывали красивые рыбки. Они были разных размеров и цветов. Так как рыбы не умели разговаривать, они приветствовали нам плавниками. Рыбки сновали между водорослями туда-сюда. Эти растения напоминали мне наши леса на земле. Они плавно качались из стороны в сторону, как от дуновения ветерка. На дне реки тишина и покой.

Мы продолжили путь. По дороге среди ракушек  нам стали попадаться знакомые мне предметы: старый, просящий каши, ботинок, выброшенный кем-то из людей в реку за ненадобностью, пластмассовые бутылки, уже заполненные водой и илом, разбитые стекляшки, о которые легко могут пораниться рыбы, да и сами люди при купании. А кучи из палок и веток вовсе  мне напоминали наши городские свалки. Мне стало немного грустно от увиденного. Как же живут эти красивые существа среди этого мусора и хлама?

Мне нужно уже было возвращаться. Царица-рыбка вновь взмахнула хвостиком, вновь коснулась моей руки, и я очутилась в своей лодке рядом с дедушкой. На прощанье Золотая рыбка попросила меня ничего в реки не выбрасывать, беречь природу и рассказать другим людям, какая красота на дне реки, и что там живут тоже живые существа: рыбы, растения, улитки, ракушки.

Я открыла глаза и увидела, что сижу в лодке. Оказывается, пока мы ждали, оба уснули, и мне всё это только приснилось. Мы с дедушкой вернулись только с одной рыбкой, но я хорошо поняла, что реки нельзя загрязнять, ведь это часть природы. А её надо беречь!

Хайруллина Эвелина, 10 яшь