"Ялкау малай"

Ялкау егет

Бер ананың бик тә иркә, бик тә ялкау улы  булган, ди. Эш эшләми,  михнәт күрми генә үсеп, буйга җиткән бу. Кинәт көннәрдән бер көнне егетнең әнисе авырый башлаган. Егеткә зур кайгы төшкән, чөнки ул әнисеннән башка берни дә эшли алмый икән. Табиблар әнисенә берничек тә ярдәм итә алмаган. Шуннан соң егет дару эзләргә чыгып киткән.

Бара торгач, моның каршысына бер әби очраган. Ул аңа үзенең кайгысын сөйләп биргән.

• Әби, минем  әнине терелтә торган даруны кайдан табып була? -  дигән егет.
• Мин ул даруны кайдан табарга икәнен беләм... Әмма хәзер бу турда сөйләргә вакытым юк. Тиздән минем улым арып-талып эштән кайта, ул кайтуга аңа ашарга әзерлисем бар, - дигән әби. – Әгәр миңа бераз булышсаң, аннары иркенләп аңлатырмын....

Егет ризалашмый булдыра алмаган, ләкин ул бер эш тә эшли белми бит! Егетнең даруны бик тиз табасы килгән. Әби бик хәйләкәр һәм тәҗрибәле карчык икән. Ул эшенең нидә икәнен бик тиз аңлап алган һәм егетне ипләп кенә, эшкә өйрәтергә тотынган. Башта алар, өй җыештырганнар, аннары бергәләп ашарга пешергәннәр. Егет үзенең эшкә өйрәнгәнен сизми дә калган.

Кич җиткәч, әби  егетне урманга алып киткән һәм күп итеп дару  үләннәре җыеп биргән дә, болай дигән:

• Улым, син өеңә кайткач, бу үләннәрне әниеңә кайнатып эчерт. Даруны эчерткәннән соң һәрвакыт яңа ризык пешереп ашатсаң, әниең бер атнадан терелер.

Егет әбигә рәхмәт әйтеп,сөенә-сөенә өенә кайтып киткән. Кайткач, әби кушканча, бик тырышып, әнисен дәвалаган.  Һәркөнне яңа, тәмле ризык әзерләгән. Шулай итеп әнисе терелгән. Шул көннән башлап, егет һәрвакыт әнисенә булыша икән.