Яшьлек тәҗрибәсе

Яшьлек тәҗрибәсе

Мин бала чактан ук тормышка җайлашып яшәргә өйрәндем. Бу җирдә  бәхетле булырга теләдем. Җирдә һәр кеше бәхеткә лаек, мин шуңа ышанып яшәдем. Бәхетле булыр өчен мин кулымнан килгән һәр нәрсәне эшләдем. Авыр булса да, еламадым, алга барырга тырыштым. Кешеләрнең кайберсе булышты, ә күбесе тирәнрәк батырырга тырышты. Ләкин тормыш куйган киртәләрне мин җиңеп чыгарга тырыштым. Кечкенә генә булсам да, уңышларга ирештем.

Бала чактан мин сәхнәдә чыгышлар ясарга, бигрәк тә Айрат Арсланов кебек сүз остасы булырга теләдем. Үземнең теләгемә ирешү өчен, мин беренче адымымны ясап, шигырьләр укырга өйрәндем. Тугызынчы класска җиткәндә үземнең  уңышларымның  дәлиле булып кулымда уннан артык грамота бар иде. Иң актив, иң талантлы укучы буларак, мин Казанда “Президент чыршысы” бәйрәмендә катнашуга лаек булдым. Бу минем зур уңышларымның ьерсе иде.

Бу Яңа елда без башлангыч сыйныф балалары өчен ике бәйрәм оештырдык. Балаларга бик ошады. Бу уңыш тугелме? Мин булдырмадыммы?  Без балаларга шатлык китердек. Минем өчен кешегә яхшылык эшләү –  иң олы уңыш. Минем белән бергә бу уңышлар өчен янымдагы кешеләр дә горурлана.  Мин бәхетле, мин  бәхеткә күмеләм. Бу минем –  икенче җиңүем.

Бу җиңүләремдә иң зур булышчым әнием булды. Ул һәрвакыт минем яклы булды,  миңа булышты. Яраткан кеше янәшәсендә яшәү бик җинел. Ләкин һәрвакыт алай булмый шул.

Вакыт үтү белән,  мин әнием яныннан киттем. Укуны дәвам итәр өчен, шәһәргә күчтем. Ә авыл баласы өчен шәһәр балалары белән аралашу бик авыр. Аларның яшәү рәвешләре, фикерләүләре башкача. Мин шәһәр тормышына, аның үзенчәлекләренә өйрәнергә тиеш булдым. Мин иптәшләремнең ярдәмен тоеп яшәдем. Шул рәвешле, әнием еракта булса да, яңа мохиттә яшәргә өйрәндем. Бу яшәү рәвешенә җайлашу  минем өченче уңышым булды.

Ләкин дусларым булса да, әнием еракта.  Дөрес әйтәләр бит,  булганда кадерен белмибез, ә югалткач, елыйбыз. Якын кешебезне рәнҗетәбез һәм аларның мәхәббәтләрен, “йөрәкләрен” югалтабыз. Ул ышанычны  бернинди акчага сатып ала алмыйбыз.  Шуңа күрә аны сакларга кирәк. Безнең яныбызда  туганнарыбыз, дусларыбыз булса,  безнең тырышлыгыбыз белән һәр теләгебез чынга ашар.

                                                                         Шәрифуллина Гөлназ

 Яшьлек тәҗрибәсе

Мин бала чактан ук тормышка җайлашып яшәргә өйрәндем. Бу җирдә  бәхетле булырга теләдем. Җирдә һәр кеше бәхеткә лаек, мин шуңа ышанып яшәдем. Бәхетле булыр өчен мин кулымнан килгән һәр нәрсәне эшләдем. Авыр булса да, еламадым, алга барырга тырыштым. Кешеләрнең кайберсе булышты, ә күбесе тирәнрәк батырырга тырышты. Ләкин тормыш куйган киртәләрне мин җиңеп чыгарга тырыштым. Кечкенә генә булсам да, уңышларга ирештем.

Бала чактан мин сәхнәдә чыгышлар ясарга, бигрәк тә Айрат Арсланов кебек сүз остасы булырга теләдем. Үземнең теләгемә ирешү өчен, мин беренче адымымны ясап, шигырьләр укырга өйрәндем. Тугызынчы класска җиткәндә үземнең  уңышларымның  дәлиле булып кулымда уннан артык грамота бар иде. Иң актив, иң талантлы укучы буларак, мин Казанда “Президент чыршысы” бәйрәмендә катнашуга лаек булдым. Бу минем зур уңышларымның ьерсе иде.

Бу Яңа елда без башлангыч сыйныф балалары өчен ике бәйрәм оештырдык. Балаларга бик ошады. Бу уңыш тугелме? Мин булдырмадыммы?  Без балаларга шатлык китердек. Минем өчен кешегә яхшылык эшләү –  иң олы уңыш. Минем белән бергә бу уңышлар өчен янымдагы кешеләр дә горурлана.  Мин бәхетле, мин  бәхеткә күмеләм. Бу минем –  икенче җиңүем.

Бу җиңүләремдә иң зур булышчым әнием булды. Ул һәрвакыт минем яклы булды,  миңа булышты. Яраткан кеше янәшәсендә яшәү бик җинел. Ләкин һәрвакыт алай булмый шул.

Вакыт үтү белән,  мин әнием яныннан киттем. Укуны дәвам итәр өчен, шәһәргә күчтем. Ә авыл баласы өчен шәһәр балалары белән аралашу бик авыр. Аларның яшәү рәвешләре, фикерләүләре башкача. Мин шәһәр тормышына, аның үзенчәлекләренә өйрәнергә тиеш булдым. Мин иптәшләремнең ярдәмен тоеп яшәдем. Шул рәвешле, әнием еракта булса да, яңа мохиттә яшәргә өйрәндем. Бу яшәү рәвешенә җайлашу  минем өченче уңышым булды.

Ләкин дусларым булса да, әнием еракта.  Дөрес әйтәләр бит,  булганда кадерен белмибез, ә югалткач, елыйбыз. Якын кешебезне рәнҗетәбез һәм аларның мәхәббәтләрен, “йөрәкләрен” югалтабыз. Ул ышанычны  бернинди акчага сатып ала алмыйбыз.  Шуңа күрә аны сакларга кирәк. Безнең яныбызда  туганнарыбыз, дусларыбыз булса,  безнең тырышлыгыбыз белән һәр теләгебез чынга ашар.

                                                                         Шәрифуллина Гөлназ