Әсәрләр(әкиятләр, шигырьләр)

Сихри табигать почмагы

әкият

       Дөньяның әкияти бер почмагында булган ди бер калкулык.Тирә-ягы яшеллеккә күмелгән сихри урын булган ул. Биредә төрле табигать балалары – гөлләр, кошлар, җәнлекләр, бөҗәкләр яшәгән. Алар кайгы-хәсрәтне белмәгән, бәлки шатлык-куаныч белән дөнья көткән. Монда тынычлык хөкем сөргән, кояш чыкканнан кичкә кадәр күңелле музыка яңгыраган: кошлар сайраган, бөңәкләр гөжләгән, агачлар шаулаган. Бар тирә-як матурлыкка, гүзәллеккә төренгән.

      Көн артыннан көн үткән. Табигать балалары бәхетле генә яши биргәннәр, куанып балалар үстергәннәр. Тик аларны бәхетсезлек сагалавын гына сизмәгәннәр. Бу сихри матур табигать почмагына Кеше дигән зат аяк баскан. Калкулык тирәсе үзгәрә башлаган: сулар һава бозылган, эчәр суы пычранган. Нишләргә дә белмәгәннәр табигать балалары, көчләреннән килгәнчә тырышып көрәшкәннәр. Көрәшкә агачлар да күтәрелгән, бозык һаваны җыеп, аның урынына чистасын таратканнар. Тик агагчлар да акрынлап азая барганнар шул. Чөнки кешегә биредәге бар әйбер кирәкле тоелган. Кискән ул, таптаган, бозган, пычраткан.

      Нишләсен әкияти бу почмак, сулган, беткән, кошлар да сайрамый, бөҗәкләр дә шатлыклы гөжләми, шауларга агачлар да юк. Сихри калкулык каралып калган.

       Кеше дигән зат үзе дә аптыраган. Мондый пычраклыкта ул да яши алмый ләбаса, тыны кысыла башлаган аның. Бик үкенгән ул, үз хатасын аңлаган. Ашыгып-ашыгып, аны төзәтергә тотынган. Табигать балаларыннан гафу үтенгән. Моннан соң бервакытта да аларга тимәскә, калкулыкны пычратмаска, сихри ояны туздырмаска сүз биргән. Әйләнә-тирәсен койма белән уратып алган. Шул көннән соң бирегә үзе дә кермәгән, башкаларга да юл куймаган.

      Әлеге калкулыкка ул Чатыр тау дип исем биргән.

Красота родной природы

Как прекрасна нашей страны природа!

Не описать её красоту!

У меня здесь чувство свободы,

А в другой стране мне невмоготу!

В родном краю, в родной стране

Хорошо и приятно всегда в душе.

Ведь наши луга и наши поля

Красивей и лучше для меня!

Идёшь по родной стороне,

И кажется, что тысячу раз

Ходила по этой земле!

Звуки природы, пение птиц,

Запах цветов, аромат шишек лесных...

Что может быть лучше этого счастья,

По своему красиво даже ненастье!

Всё хорошо, всё прекрасно!

Вот что  такое жизни всей счастье.

В зимний вечер

               (Г. Тукайның “Кышкы кичтә” әсәренең русчага тәрҗемәсе)

                      Весело вам, детки, в зимний вечер.

                      Тепло у печки дома, не слышится ветер.

                      Спокойно, уютно, хорошо вам вместе,

                      Радуетесь жизни, не зная горя, грусти.

                      Не зная, что в жизни есть слово беда,

                      Думая, все хорошо будет всегда.

                      Слушая сказки мамы своей,

                      Зимний вечер пролетает быстрей.

                      И пусть на улице буран, и ветер воет,

                      Пусть крыша дома дребезжит и ноет.

                      Пусть птицы бессильны, не смогут летать,

                      Вам – то что, о чем вам переживать?

                      Но вспомните, дети, представьте:

                      Не каждому в жизни дано такое счастье.

                      Есть сиротушки - детки несчастные,

                      Без семьи, без дома,  плохо одетые.

                      Нет возможности в суровый зимний вечер

                      Радостно с мамой посидеть у печки.

                      Мерзнут ручки, щечки и носик у них,

                      От холода лютого могут они умереть.

                      Вы этих бедняжек не оставляйте одних,

                      Кусочка хлеба, тепла человеческого не жалейте от них.